Per a ser sincer, no he participat activament en els actes organitzats per CASA NOSTRA CASA VOSTRA. No he
anat a cap concert n'hi ha cap manifestació. I això no vol dir que la iniciativa
o proposta dels organitzadors no s’ho valgui. Simplement, m’he limitat a signar
el Manifest
de la seva web.
Però el meu bon amic Rafa Granero m’ha obert els ulls. Ha volgut compartir
amb mi una carta enviada a El País i a El Periódico, en data 19 de febrer, que
subscric totalment, i que diu el següent:
¿Sólo
vanidad?
160.000
participantes da pie para sentirse orgullosos, incluso para legítimamente caer
en cierta vanidad, por lo que no está de más que, ahora que todos nos
felicitan, los que ayer participamos nos miremos de manera crítica.
Ya nos hemos
manifestado por los más de 5.000 desgraciados que en el 2016 perdieron la vida en
el Mediterráneo ¿para cuándo otra manifestación para exigir "casa nostra
és casa vostra" para los 7000 desgraciados que a lo largo de ese mismo año
han perdido la vida en España por algo con tan poco glamour como ser pobres?
Señores del
arco parlamentario catalán, señora alcaldesa de Barcelona, señores
organizadores de la manifestación del sábado 18 de febrero, pienso que les
atañe mostrar que su participación no fue sólo para quedar encantados de verse
y recibir loanzas y parabienes por su actuación: nuestro cuarto mundo, aunque
mucho menos glamoroso, también les compete.
Doncs sí, coincideixo amb el meu amic. Efectivament, després del bany de
progressisme i bones intencions que ens hem donat, també fora interessant que poséssim
fil a l’agulla als problemes dels “refugiats” que tenim a casa. I, evidentment,
no vull dir: “primer, els d’aquí”.
Tal com es pregunta el meu amic Rafa Granero: Només vanitat?
Cap comentari:
Publica un comentari a l'entrada